Duiven plukken

Nee, er staat geen schrijffout in de titel, het gaat hier niet om druiven, maar om duiven, van die grijze, met snaveltjes en pootjes en veertjes, veel veertjes. En meer precies, om de duiven waar buurman B vanmorgen mee in mijn gang stond, glunderend van oor tot oor. Hij wist zeker dat hij mij een enorm plezier zou gaan doen, hij ging mij vier duiven geven. Vier dode duiven.

Jaren woonde ik in Amsterdam en dus zit er diep in mij verankerd: duiven zijn vies, vliegende ratten, lopen in de weg, bah. Maar nu woon ik op het Franse platteland en dan zijn de dingen anders, dus ik schakelde snel en riep niet 'getsiedekkie ieeek' maar kuste buurman B hartelijk gedag en mompelde iets fransigs als "alors, eeh, pigeons?" wat zoiets betekent als "nou nou, duiven?"

Jaja, het was een buitenkansje via vriend P, vertelde B, en toen dachten ze samen, jaja, tjonge-jonge, we geven ze aan Nienke, want die wordt vast reuzegelukkig van zo'n delicatesse.

Eigenlijk begreep ik toen pas echt dat ik net vier dode vogels cadeau gekregen had, met nog alles erop, eraan en erin, snaveltjes, pootjes, veertjes. En dat niet alleen. Ik begreep toen ook dat ik ze moest ontdoen van buiten- én binnenkant, om ze daarna op te eten. Waarbij dat laatste het minst erg is, want ik heb wel eens duif gegeten, in een restaurant, keurig op een bordje en ik geloof dat het wel lekker was.

Een beetje gaaf vond ik het wel, dat mijn franse plattelands buurmannen denken dat ik weg weet met hele vogels.
Maar toch.

En dus.
Ondanks die lichte tevredenheid met mijzelf, moest ik hulp organiseren bij het schoonmaken van die duiven. Want wie doet zoiets ooit?
Daar werd buurman weer tevreden van, want kennelijk had ik zijn Vaardigheden Nodig en dat maakte hem Belangrijk. Hij ging meteen een beetje rechter staan.

's Avond kwam hij terug. En ondertussen waren er bij mij gasten aangekomen die hier al jaren komen. M was wel benieuwd...
En zo stonden we gezellig met elkaar, buiten, in de herfstige avondschemering vier duiven te ontdoen van allerhande. En na een uurtje gedoe, ik zal u de details besparen, leken het keurige kleine kipjes, het polystyreen schoteltje van de supermarkt ontbrak.

De dag erna hebben we ze opgegeten. Tja. Wat zal ik zeggen. Mijn franse buurman B leest geen Hollands, dus ik kan hier wel eerlijk zijn: het was wel veel gedoe voor een paar kleine toch wel stevige, we zouden zelfs taaie kunnen zeggen, hapjes... Lekker van smaak, licht wild, een beetje leverachtig. Ze hebben gewoon te weinig vet, die duiven. Dat verbaast hè?
Tegen de buurman zal ik positiever zijn. Maar niet tè, want dan loop ik het gevaar dat ik ieder weekend duif cadeau krijg. Hoe dan ook, het levert wel weer een mooi verhaal op. En dat is zeker ook wat waard.